سینمای روز
همیشه احساس خوبی راجع به جشنواره فجر نداشتم . وقتی به تاریخ سینما نگاه می کنم بزرگانی چون وایدا ، ازو ، گدار ، میزوگوچی ، یانچو و تعدادی دیگر همیشه من را مهبوت خود می کنند در همین راستا هر وقت به سینمای بلند ایران که ماه عسل آن همین جشنواره فجر است می نگرم ، متعجب می شوم که چگونه سازندگان این فیلمها خود را سینماگر می نامند . آیا اینها کمی راجع به تاریخ سینما مطالعه کرده اند؟ و یا فیلمی غیر از سینمای هالیوود ، دیده اند؟ احتمالا خیر و یا هم اگر دیده اند بسیار سطحی و کوتاه ، چون اگر به عظمت سینمای مورد اشاره واقف بودند همچین آثار نازلی تولید نمی کردند . جشنواره فجر هم به عنوان نماد سینمای بلند ایران شناخته می شود و همین امر باعث شده از این جشنواره متنفر باشم . این تنفر همیشه با من بوده و هرگز فکر نمی کردم روزی این تنفر تبدیل به علاقه شود . ولی این تغییر موضع امسال روی داده است. علت این تغییر صد و هشتاد درجه ای هم چیزی نیست جز اخباری که از تحریم جشنواره توسط اهالی این سینما به حمایت از جنبش سبز مردم ایران دارد می رسد . این جشنواره در طول عمر بیست و هفت ساله اش همیشه بجایی که باعث ارتقاء هنر سینما شود ، باعث عقب گرد آن شده است و هیچ نقش مثبتی نداشته ، ولی با توجه به خبرهایی که از تحریم جشنواره امسال وجود دارد به جرأت می توان گفت بزرگترین نقش مثبتش را با توجه به بازتاب رسانه ای و حمایتی که جنبش سبز از طرف اهالی این سینما نسبت به خود احساس می کند ، دارد ایفا می کند. امیدوارم فیلمسازانی مانند فریدون جیرانی که با امضای بیانیه های دولتی رودروی ملت ایستاده اند ، نتوانند جلوی این تحریم را بگیرند و این عمل به موفقیت لازم برسد .
ا
